Aan het einde van een bijzondere tijd

Een week geleden is het programma Training in Mission 2013 na 9 maanden tot een einde gekomen. We hebben in Fiji afscheid van elkaar genomen en we zijn nu bijna allemaal weer thuis. Ik geniet in Nieuw Zeeland nog van een korte vakantie met mijn broer Allard en vlieg binnenkort weer terug.

Kiribati

Ik kijk terug op een goede en bijzondere maand in Kiribati. Ik heb kennis kunnen maken met een geheel nieuwe cultuur en ik heb veel lieve en aardige mensen ontmoet. Terugkijkend op het hele jaar kan ik op dit moment zeggen dat dit de meest bijzondere tijd was, niet alleen omdat het zo nieuw was, maar ook omdat we het dagelijks leven van de mensen hebben geleefd. De hele maand ben ik gehuisvest geweest in een gastgezin en tot het einde was de gastvrijheid zeer groot. Als ze dachten dat ik iets nodig had, dan zorgden ze er zo snel mogelijk voor dat ik het kreeg, zoals zeep, wat ik zelf bij me had en bij hen niet om gevraagd had. Dat kenmerkt de cultuur. De gastvrijheid hebben ze hoog in het vaandel staan, alleen het beste is goed genoeg voor de gast. Hoewel ik het zeer waardeer, had ik er ook wel eens een beetje moeite mee, omdat men zeer ver gaat in het zorgen voor gasten. Zo ben ik vertrokken met een zeer volle koffer, omdat ik allerlei kleding heb gekregen. Nu moet ik hopen dat de volgende zomer in Nederland goed is, zodat er iets van kan dragen.

Maar zoals ik in mijn vorige blog al schreef, Kiribati is niet altijd het paradijs dat het op het eerste gezicht is. De effecten van klimaatverandering die ik hier gezien heb, hebben een diepe indruk achtergelaten. Dat de levens van mensen bedreigd worden door de levensstijl van mensen elders, dat heeft me wel eens boos gemaakt. Ik heb me ook wel eens afgevraagd hoe het zit met de toekomst van Nederland. Nu wordt ons kikkerlandje nog niet direct bedreigd door klimaatverandering, maar hoe staan we er over 50 of 100 jaar voor? Ik zou niet graag door een zelfde situatie gaan, als waar de mensen in Kiribati op dit moment mee te maken hebben. Zou het niet beter zijn om ons nu al meer bewust te worden van onze levensstijl, zodat we een aantal belangrijke oorzaken van klimaatverandering aanpakken? Het is iets om over na te blijven te denken...

Afscheid

Onze laatste gezamenlijke week hebben we doorgebracht op Fiji. We hebben uitgebreid de tijd genomen om terug te blikken op onze negen maanden samen, maar ook om vooruit te kijken. We hebben het gehad over hoe TIM in ons leven tot nu toe past, maar ook nagedacht over wat we willen doen als we thuiskomen. En hoe het mogelijk zal zijn om weer thuis te zijn. Op Facebook sprak ik net met Petra, de Nieuw Zeelandse teamgenote, en zij vindt het maar raar om weer thuis te zijn. Het liefst zou ze nu direct weer op reis gaan. Ik kijk er naar uit om thuis te komen en weer een enigzins normaal leven op te pakken (studeren), maar ik vermoed dat ik ook best wel wat tijd nodig zal hebben om weer te aarden. Ik ben heel benieuwd hoe ik het zal vinden om weer in Nederland te zijn. 

Wat mijn toekomst betreft: hoe TIM precies een rol in mijn leven zal gaan spelen, daar heb ik nog geen idee van. Ik ga in ieder geval eerst mijn studie weer oppakken en ik heb wel wat ideetjes voor wat ik zou willen doen naast mijn studie. Maar op dit moment reiken mijn plannen nog niet veel verder dan tot over een jaar/anderhalf jaar. Gelukkig heb ik nog wel even tijd om plannen te maken. 

In de laatste week hebben we ook tijd gehad om plezier met elkaar te maken. We hebben lekker gezwommen, gevaren en verhalen gedeeld. Puia, de jongen uit Myanmar, is enkele dagen bij ons geweest en het was goed om hem ook weer even te zien. Hij heeft een goede tijd gehad in Myanmar, ondanks dat hij het team wel miste. Hij heeft veel kansen gekregen om meer over zijn land te leren en heeft veel inspiratie opgedaan voor zijn eigen toekomst. Ik was blij om te horen dat hij ook goede maanden heeft gehad.

En verder...

Nadat we in Fiji op het vliegveld een laatste 'dag' tegen elkaar gezegd hebben, zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Met enkelen ben ik nog naar Auckland gevlogen, waar mijn broer Allard op me stond te wachten. Hij zit voor een jaar in Australie, backpacken, en we hebben besloten om elkaar down-under te ontmoeten. Anders zouden we elkaar anderhalf jaar niet zien... Het was heel raar om hem na negen maanden plotseling in Auckland te zien, maar we genieten zeer van elkaars gezelschap. We reizen samen over het Zuidereiland, door een magnifiek land. Het is zeker een aanrader om door Nieuw Zeeland te reizen, helaas is het ver weg. De afgelopen dagen waren wij in Dunedin, een leuk stadje, met een prachtig schiereiland. Vanmorgen hebben we een fietstocht gemaakt langs het meer en de rivier bij Queenstown, ook zeer mooi. Queenstown doet ons een beetje aan Zwitserland denken... Kortom, we hebben echt vakantie.

Tot gauw!