Grote overgang

De eerste week in Nieuw Zeeland zit erop! India is nu ver weg, zowel letterlijk als in mijn beleving. Ik wil nu eerst nog even terug naar India met mijn verhaal, want ik realiseer dat ik nog niet de kans heb gehad om dat met u te delen. Anders is de overgang voor u wellicht nog groter. Dit is daarom een langer verhaal dan anders, neem de tijd om het te lezen. En aangezien het nu zomervakantie is, zou dat voor de meesten moeten lukken :)

Laat ik allereerst het team voorstellen:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Staande, v.l.n.r.: Abhishek (Hyderabad, India) - Thangboi (Manipur, NO-India) - Petra (Nieuw Zeeland) - Puia (Myanmar) - Deepak (Orissa, O-India)

Zittend, v.l.n.r.: Rita (Nederland) - Taitiana (Amerikaans Samoa, woont in VS) - Rosana (Jamaica) - Yin-Ting (Taiwan)

 

India

De laatste anderhalve week hebben we doorgebracht in Madurai, op TTS. Het was gelukkig niet meer zo heet als in mei, maar nog steeds heerlijk warm (38 graden overdag). We zaten als groep even wat in een dip, omdat we al naar Nieuw Zeeland aan het toewerken waren, maar ondertussen ook aan onze individuele eindpresentaties voor India moesten werken. Maandag 8 en dinsdag 9 juli hebben we deze presentaties gehouden. Ik heb de mijne gedaan over Dalits en wat missie voor hen betekent in de geglobaliseerde context van vandaag. Immers, processen over de hele wereld zijn nauw met elkaar verbonden en de moderne communicatie- en transportmiddelen geven dat we in de hele wereld aanwezig zijn. Dan kunnen we onze ogen niet sluiten voor de problemen in andere landen, maar we kunnen de ondersteuning bieden die nodig is, bijvoorbeeld via het Dalit Netwerk Nederland (www.dalits.nl). 

Zo hebben we allemaal verteld over de ervaringen van de afgelopen maanden en de mogelijkheden voor missie die wij zien. Het is goed geweest om dat met elkaar te delen, via zang, toneel en powerpointpresentaties. 

Dinsdag 9 juli hebben we een afscheidsdienst van TTS gehad, waarin wij als team de leiding hadden. We hadden de kapel versierd met een aantal items die onze cultuur weergeven, zoals foto's. Ik had mijn oranje t-shirt bij me, dat heeft vrolijk tussen alle andere dingen gehangen. Op verschillende manieren hebben we in de dienst verteld en laten zien wat we hebben meegemaakt, onder andere via de posters die we hadden gemaakt en met een aantal liederen die we hebben geleerd. 

 

Ik kijk terug op een hele goede tijd in India. De afgelopen 4,5 maand zijn heel rijk geweest aan ervaringen en leermomenten. We hebben elkaar als een team goed kunnen leren kennen, we zijn vrienden geworden. Natuurlijk hebben we wel eens momenten dat we elkaar niet kunnen uitstaan, maar veel vaker hebben we plezier met elkaar. 

India als land is gecompliceerd. Dat is een zin die we vaak gezegd hebben tegen elkaar. Het contrast tussen arm en rijk is zo groot, het is bijna onvoorstelbaar. Voor een luxe, overdekt winkelcentrum met grote namen als McDonalds, Levi's en Nike, vind je de sloppenwijken, waar vrouwen, kinderen, geiten en koeien tezamen in dezelfde afvalhoop struinen. In de sloppenwijken is geen stromend water, geen generator, geen goede riolering... Als team hebben we altijd tussen deze extremen ingezeten. Het ene moment luister je naar verhalen die aan elkaar hangen van ellende, in een omgeving die armoede uitstraalt, het volgende moment eet je een goede maaltijd en slaap je in een kamer met airconditioning. En dat is wat ik misschien wel het moeilijkste heb gevonden aan mijn tijd in India, het voortdurend leven in twee werelden. 

Ik heb veel geleerd over de wereld waarin wij leven. In Nederland klagen we gemakkelijk over het weer, of de trein die 5 minuten te laat is, maar er zijn problemen die zoveel existentieler zijn. Problemen die dagelijkse realiteit zijn voor miljoenen mensen, niet alleen in India, maar over de hele wereld. Problemen die gaan over wel of niet te eten hebben die dag, problemen die gaan over het land waarop je woont, het huis waarin je woont, problemen die gaan over het gevaarlijke werk dat je dagelijks doet. Als een rode draad zie ik dit lopen door mijn ervaringen in India. Alle verhalen die ik gehoord heb, kan ik in verband brengen met tenminste een van deze drie. 

Regelmatig werd ik geraakt door de verhalen die verteld werden. Vooral als er kinderen bij betrokken waren, als het ging over de toekomst van de volgende generatie, voelde ik verdriet. Want er zijn zoveel kinderen die niet opgroeien in een veilige omgeving, die niet naar school kunnen en die later hetzelfde gevaarlijke en vieze werk als hun ouders moeten doen. Dat voelde oneerlijk. Ik heb mezelf regelmatig afgevraagd waar God is. Waar is God voor de transgenders die zichzelf niet kunnen zijn, voor de vissers die niet genoeg bij elkaar kunnen vissen, voor de mensen die op de stoepen en in sloppenwijken wonen, voor de migranten die naar een andere staat verhuizen om gevaarlijk werk te doen, voor de Dalits die lijden onder zware discriminatie? God werkt voor hen door degenen die een missie hebben voor deze mensen en door degenen die een luisterend oor bieden. Maar verandering, zeker verandering van sociale structuren, gaat heel langzaam en dat is frustrerend. 

India heeft een plekje in mijn hart veroverd. Naast alle ellende, heeft het land ook veel moois te bieden. Het eten is heerlijk, een beetje scherp, de mensen zijn vriendelijk. Regelmatig zal ik terugdenken aan alles wat ik hier heb meegemaakt en aan alle mensen die ik heb ontmoet. Nee, India zal ik niet vergeten.

 

Nieuw Zeeland

Allereerst wat visum-nieuws. Eind vorige week hebben we gehoord dat Thangboi uit India zijn visum voor Nieuw Zeeland heeft gekregen, waar we natuurlijk blij mee zijn. Dat nieuws werd echter overschaduwd door het bericht dat Puia uit Myanmar geen visum krijgt. Zijn visum is nu twee keer afgewezen en hij is nu terug in Myanmar, waar hij nog een soort stage zal doen voor CWM. Dat is behoorlijk balen, de precieze reden om zijn visum af te wijzen is niet duidelijk, maar het is iets waar we nu doorheen moeten. Wij moeten verder als een groep, hij gaat alleen verder. In gedachten is hij nog wel bij ons.

De afgelopen week zijn direct op pad gegaan. Vorige week zondag, 14 juli, zijn we naar Ohope gegaan, een plaatsje vlakbij Whakatane aan de oostkust van het Noordeiland. Daar ligt een van de maraes die door de Presbyterian Church van Aotearoa Nieuw Zeeland (PCANZ) wordt gebruikt. Een marae (zeg: 'marai') is een gemeenschapsplaats van de Maori's, de oorspronkelijke bevolking. Een marae bestaat uit een huis, een eetzaal met keuken en een stukje heilige grond. Wij sliepen in het huis, het is een grote ruimte, en hadden ook onze eigen bijeenkomsten daar.

Het was een bijzondere week en een goede introductie voor Nieuw Zeeland. We werden allereerst volgens een oud ritueel op de marae verwelkomd, waarbij 

we moeten laten zien dat we in vrede komen. Ook moeten onze voorouders de kans krijgen om elkaar te ontmoeten. Pas als dit ritueel voltooid is, met toespraken van beide kanten, een gift van de bezoekers en het uitwisselen van de 'hongi', dan kan er sprake zijn van verder contact. 

De hongi is een traditionele manier van begroeten, waarbij de neuzen tegen elkaar gedrukt worden, als symbool dat we dezelfde lucht inademen en de bezoekers vrienden zijn.

We hebben een aantal dagen lang deel uitgemaakt van de kleine gemeenschap op de marae, verhalen gedeeld, samen afgewassen en spelletjes gedaan. Wij hebben hen meerdere malen verslagen in een van hun eigen spellen, wat vooral tot grote hilariteit leidde. 

Wat ook heerlijk was, was het strand aan de overkant van de weg. Een prachtig, rustig strand; de groene heuvels rijzen rondom op. Nieuw Zeeland is een prachtig land!

Aardbevingen

In het weekend waren we in Wellington voor een conferentie van jongerenleiders in de kerk. Een weekend vol interessante workshops en goede sprekers, ik heb het er zeker naar m'n zin gehad. Wat me misschien nog het meest zal bij blijven zijn de aardbevingen. Ik had me 's ochtends net aangekleed, 07.15u, toen we opeens een geluid hoorden alsof er een hele zware vrachtwagen voorbij denderde. Vervolgens begon alles te trillen. Ik wist niet wat er gebeurde, tot mijn kamergenootje plotseling 'earthquake' zei. Ik had nog een seconde nodig om me te realiseren wat dat inhield. Binnen twintig seconden was het voorbij en binnen een paar minuten hoorden we dat het een beving van 5.9 was geweest.

's Middags waren we in een plaats zo'n 3 uur ten noorden van Wellington, toen we weer licht trillen voelden. Dat trillen werd steeds zwaarder, tot de lampen, de schommel en de spiegel aan de muren heftig bewogen. Het was een hele enge ervaring. Het trillen duurde ongeveer een minuut en toen was het voorbij. Binnen de kortste keren hoorden we dat er om 17.15u een beving van 6.5 in Wellington was geweest en drie minuten later 4.4 op 5 km diepte, recht onder

 ons. Dat hebben we dus goed gevoeld. Er zijn Nieuw Zeelanders die nog nooit zulke zware bevingen hebben meegemaakt en ik woon in een aardbevingsvrij land.... Welkom in Nieuw Zeeland!

We zijn nu weer op onze basis Laidlaw in Auckland, hier zullen we de komende weken een programma draaien. Auckland is de stad van de vulkanen, maar zover ik weet zijn het allemaal slapende vulkanen. 

 

De cultuurschok begint nu te komen. Ik begin bepaalde Indiaase gerechten te missen, maar ik mis vooral het leven op straat. Ik heb me in India vaak gestoord aan de drukte op straat, maar het heeft ook een bepaalde gezelligheid die ik nu wat mis. Ik moest eerst erg wennen aan de kou in Nieuw Zeeland, het is hier nu hartje winter en een graad of 10 overdag, maar daar kan ik nu weer helemaal tegen. Toch is het heerlijk om lekker in een t-shirt en korte broek rond te lopen, in plaats van 2 lagen met een vest erover. Dus ik mis de temperatuur ook wel een beetje. Maar bovenal: ik was vandaag in een supermarkt, een hypermarkt. Stelt u zich een winkel voor ter grootte van een gemiddelde Gamma/Praxis, waar je kunt kiezen uit 40 verschillende soorten limonade, mueslirepen en weet ik allemaal nog wat meer. Ik had werkelijk even moeite om te kiezen. In India konden we vaak kiezen uit 3-5 soorten, dat was genoeg. Waarom moeten we dan hier kiezen uit zoveel soorten?

Een ding kan in hier wel erg waarderen: het georganiseerde verkeer. Voor verkeerslichten en zebrapaden wordt netjes gestopt, er zijn stoepen en er klinkt geen claxon. Heel fijn.

 

Foto's:

- TIM-team 2013

- De toegangspoort van de marae, versierd met Maori-houtsnijwerk.

- Vanaf het strand bij de marae konden we Nieuw Zeelands actiefste vulkaan zien. Er komt voortdurend rook uit.