Inspirerende kinderen

Een excursie vorige week heeft deze hele week steeds door mijn hoofd gespeeld. Het was zooooo bijzonder. Ik schreef de vorige keer al iets over de devadasi-meisjes die Visthar opvangt. De devadasi zijn een 'subkaste' onder de Dalits (onaanraakbaren/kastelozen), die vroeger vooral voor tempelprostitutie werden gebruikt. Tegenwoordig ligt het anders, maar ze verkeren nog steeds in een erbarmelijke situatie. De devadasi-vrouwen worden door mannen gebruikt als onofficiele tweede vrouw, naast het gezin dat de man heeft. Dat betekent dat de kinderen vaak alleen met de moeder leven. Visthar vangt een grote groep van deze meisjes op, om ze scholing te geven, op te laten groeien in een veilige omgeving en te zorgen dat zij een andere toekomst dan hun moeder hebben. Bijna 100 meisjes wonen op de Bandhavi-campus in het district Koppal, in een klein dorpje.

Vorige week woensdag zijn we er per nachttrein naar toegegaan, wat een zeer comfortabele manier van reizen is. We hadden een slaapcompartiment, dus we werden liggend vervoerd. Op het ritme van de schommelend trein heb ik lekker een paar uur geslapen.

Twee dagen hebben we op de campus met de meisjes doorgebracht, twee dagen die ik niet snel zal vergeten. We hebben veel spelletjes met ze gespeeld; de handklapspelletjes herinnerden mij aan mijn eigen jeugd in Ghana. De ballonnen die ik bij me had, waren in mum van tijd uit mijn handen gegritst en vielen zeer goed in de smaak. Ik heb ook niet veel last gehad van een taalbarriere. De kinderen spraken geen Engels, ik nauwelijks Kannada (taal in de staat Karnataka, waar we nu zijn). We hebben hier op Visthar elke dag een uurtje Kannada-les, daardoor kon ik over mijn familie vertellen, van 1-10 tellen en kleuren en lichaamsdelen benoemen. Precies genoeg om een hele basale conversatie te voeren; kinderen doen niet zo moeilijk over welke taal je spreekt. Ik had foto's bij me van mijn leven in Nederland, die zijn grondig bestudeerd door de meisjes. Elke keer weer moest ik vertellen: dat is mijn moeder, mijn vader, opa, oma, jongere broer (hoewel ze niet wilden geloven dat hij jonger is dan ik ;) ), etc. Geweldig!

Gesprekken

Met vijf meisjes (13 & 15 jaar) hebben we een uitgebreider gesprek gevoerd. Zij hebben verteld over hun leven voor Bandhavi en hun toekomstdromen. Allemaal zijn ze een poosje naar school geweest en hebben wat basisonderwijs gehad, maar ze hebben ook zelf de beslissing genomen om te stoppen met school en te gaan werken voor het gezin. M. werkte bijvoorbeeld in de zaadkruisingssector, waar kinderen geliefd zijn vanwege hun kleine vingers, die het werk heel precies kunnen doen. Ze waren heel duidelijk over het devadasi-systeem: het is slecht. J. vertelde dat ze haar vader geen vader kon noemen, omdat hij alleen bij haar moeder kwam om zijn woede te koelen. Alle meisjes willen in de toekomst werken als sociale activisten of leraressen, zodat zij andere mensen bewust kunnen maken van hun rechten. Ik hoop van harte dat ze dit lukt!

Een tweede gesprek hebben we gevoerd met twee jongens, kinderarbeiders. Zij wonen niet op de campus, maar waren speciaal van 20 km. ver gekomen om met ons te praten. B. (13) werkt op het land van zijn oom. Hij krijgt niet betaald, maar  zijn gezin krijgt de helft van de opbrengst van het land. Hij is er verantwoordelijk voor dat dit gebeurt, omdat hij als enige voor zijn oom werkt; de rest van het gezin werkt elders. S. (16) moest gaan werken nadat zijn vader omkwam bij een ongeluk. Hij heeft een poosje met zijn moeder in Goa in de bouw gewerkt. Nu werkt hij ook op het land, voor hoogstens 100 roepies per dag (73 rp is 1 euro). 

Beide jongens willen na de zomervakantie teurg naar school, B. om maatschappelijk werker te worden, S. wil dokter worden. Voordat ze aan het werk moesten, hebben ze enig onderwijs gehad, maar B. heeft bijvoorbeeld de basisschool niet afgemaakt. Ook voor deze jongens hoop ik dat zij hun droom waar kunnen maken.

Aan het einde mochten de jongens ons vragen stellen. Twee van de vragen: waarom dragen jullie geen sari's en waarom zijn jullie zo wit? Tsja, goede vraag! We hebben hier hartelijk om gelachen, maar deze jongens hebben waarschijnlijk nog nooit buitenlanders gezien. 

Vrolijk festival

Op vrijdagavond was er een festival in een naburig dorp, 8 km verderop. Hoe krijg je 100 kinderen daar makkelijk? Op een tractor! Wij hebben ons met de kinderen verdeeld over twee tractors en ik zat tussen de kinderen in de laadbak. Dat was zo gaaf! Je bent ondertussen geaccepteerd door de groep en ze willen heel graag dat je bij ze komt zitten. De hele weg lang hebben ze gezongen en waren ze zo vrolijk...! Ze maken zich ook bezorgd om je en nodigen je uit om in de tempel te bidden, bijvoorbeeld. In het dorp komen duidelijk weinig buitenlanders. Zodra wij arriveerden, stond er een grote groep mensen om ons heen, ons aan te gapen. Ze zien daar niet vaak blanken, laat staan een blanke vrouw van mijn lengte. Dat betekende veel poseren voor foto's. Het voelt wel wat ongemakkelijk om zo aangestaard te worden. Ik had er niet echt aan gedacht van te voren, omdat ik dit in de grote stad veel minder mee maak. 

Het was heel bijzonder om twee dagen lang deel uit te maken van de Bandhavi-gemeenschap. We hebben volop mee gedaan in hun leven, door met ze naar school te lopen (2 km in de brandende zon), met ze te eten en spelen en door met ze naar een festival te gaan. Bijzonder! Het enige dat ons wat parten speelde, was de hitte. Het was daar bijna 40 graden. Ik heb liters warm water gedronken en nog had ik het gevoel dat ik niet genoeg dronk. Wat dat betreft was het ook fijn om terug te zijn in Bangalore, waar het ietsjes koeler is. Jullie mogen wel een beetje kou deze kant op sturen :)

Foto's: 

- Met een van de meisjes

- Tsja, dan ben je een bezienswaardigheid en wil iedereen met je op de foto.... (Festival in het dorp)

Nog enkele foto's op de fotopagina.