TTS

Lieve mensen, allereerst heel hartelijk dank voor alle berichtjes. Ik heb weinig tijd om aan Nederland te denken, dan is het fijn om in het  gastenboek te lezen dat er zoveel zijn die aan mij denken!

Het weer is hier iets veranderd. We schijnen last te hebben van een cycloon op de Indische Oceaan, die hier sinds dinsdag buien veroorzaakt. Het is daardoor iets afgekoeld, maar ook vochtiger geworden. Ik geloof dat ik de droge warmte nog lekkerder vind. 

Langzaam aan begin ik wat te wennen. Het verkeer staat me hier verschrikkelijk tegen, het is zooooo druk. Op het moment dat we hier de poort uitgaan, is het een enorme herrie van voorbijrijdende toeterende auto's, bussen, 'autootjes', taxi's, fietsers en vooral veel brommers. (Autootjes zijn knalgele gemotoriseerde driewielers, waar minstens drie mensen in passen.) Er lijken weinig verkeersregels te bestaan. Je rijdt links, maar als het nodig is, ga je ook rustig naar de andere weghelft. Een tweebaansweg is een driebaansweg. Je toetert veel en hard, zodat de mensen voor je opzij gaan. Een weg oversteken vind ik een levensgevaarlijke onderneming. Ik ben blij dat als we erop uitgaan, het TTS-busje ons brengt. Dat voelt toch een stuk veiliger. 

Ik kan  heel uitgebreid schrijven, want we zien veel. Ik geef het hier even kort weer, daarna wil ik iets over het TTS schrijven. Zondagmorgen zaten we om half acht in de enige Engelstalige kerk in Madurai. Het was een anglicaanse dienst, het kwam op mij over als Rooms-katholiek. 's Avonds hadden we een kerkdienst hier met de TTS-gemeenschap. We kregen van een lieve studente, Angel, sari's te leen. Ze heeft onze handen versierd met henna, dus de komende drie weken zijn mijn handen knaloranje. We moeten er prachtig uitgezien hebben, iedereen was vol lof over ons. In de dienst hebben we twee traditionele dansen gedanst, die Angel ons in de dagen ervoor geleerd had.
Dinsdag hebben we een bezoek gebracht aan de YMCA. Zij hebben twee scholen, een voor 90 verstandelijk beperkte kinderen en een voor dove kinderen. Met die laatste groep was het lastig communiceren, want zij leren alleen Tamil. Op de school voor de verstandelijk beperkten was er meer ruimte voor interactie met de kinderen, door wat met hen te spelen of omdat ze lieten zien wat ze leerden. 

Gisteren zijn we naar het VOcational Training and Rehabilitation Centre (VTRC) geweest, een christelijke organisatie die ooit is begonnen met een weeshuis voor meisjes, die anders door de familie gedood zouden worden. Er wordt hier veel aan selectieve geboorte gedaan, omdat de bruidsschat voor meisjes voor hun ouders vaak onbetaalbaar is. Daarom zijn de meeste families niet blij met de geboorte van een meisje en ze wordt vaak na de geboorte op gedood. Vreselijk! Ook doet het VTRC aan opvang  en counselling voor HIV/Aids-patienten. Die hebben we niet gezien, we hebben alleen hun school bezocht. 

TTS

Het Tamilnadu Theological Seminary is een college waar  studenten worden opgeleid tot predikant, naast bachelors en masters in 'Social Analysis'. Ze zien het als hun roeping om te werken voor degenen in nood, Dalits, vrouwen en alle groepen die ondersteuning kunnen gebruiken. Op de campus wonen alleen de 1e en 4e jaarsstudenten en de masterstudenten en staf. De tweedejaars wonen in de sloppen, zodat zij een idee krijgen van het leven in een sloppenwijk Ze wonen in redelijke sloppenwijken, zoals de sloppenwijk waar ik vorige week over schreef. 

De derdejaarsstudenten doen in het eerste semester 3 maanden vrijwilligerswerk voor een NGO, de rest van het jaar wonen ze in een dorp, omdat het leven op het platteland weer anders is dan in de stad. 

Ik zie aan de tijd dat het bijna tijd is voor mijn les, een les bijbellezen uit verschillende perspectieven. Ik probeer of ik morgen foto's kan plaatsen.