Vechten voor erkenning
Allereerst: ik maak zoveel mee, dat ik nu een extra verhaal schrijf. Er is dus een update op 18 april, 'Bouwen aan vrede' en een update op 19 april, hieronder.
Na een aantal dagen in Hyderabad op het Henry Martin Instituut te hebben doorgebracht, zijn we naar Chennai gereisd. Er is geen rechtstreekse verbinding tussen Hyderabad en Madurai, waar ik nu weer ben; en omdat in Chennai ook interessante organisaties werken, hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt.
De busreis van Hyderabad naar Chennai was 14 uur; gelukkig hadden we een zeer comfortabele bus. De bus was verdeeld in compartimenten met vier stapelbedden en air-conditioning; ik heb heerlijk een paar uur geslapen. Zeker toen ik eenmaal gewend was aan het harde remmen van de bus en ik niet meer telkens bijna uit mijn bed viel ;). De bedden in de treinen en bussen zijn precies lang genoeg voor mij; gestrekt lig ik klem tussen de muren. Maar dat doet niets af aan het comfort. Indiers zijn gewoon klein of ik ben gewoon lang. Ik schat dat ik gemiddeld 25 centimeter groter ben dan de Indische vrouw. In elk geval wordt mijn lengte me hier goed ingewreven.
In Chennai hebben we de organisatie van Ms. Geetha leren kennen. Zij strijd met haar Unorganised Workers Federation voor de rechten van arbeiders die niet bij een unie/vakbond horen. Veel bedrijfstakken in India zijn niet georganiseerd en dat maakt het voor arbeiders heel moeilijk om hun rechten op te eisen. Ze krijgen bijvoorbeeld minder dan het minimumloon of werken zonder goede bescherming in gevaarlijke omstandigheden. Arbeiders in de bouw in de staat Tamilnadu kunnen dankzij het werk van de Unorganised Workers Federation nu lid worden van een vakbond en hebben daardoor meer rechten. Helaas wordt registratie de mensen zo moeilijk mogelijk gemaakt, waardoor niet iedereen lid wil of kan worden. De Unorganised Workers Federation blijft daarom hard nodig, om heel langzaam verandering te brengen.
Een gevolg van het organiseren van de arbeiders in de bouwsector in Tamilnadu is dat deze arbeiders duurder zijn. Daarom gebruiken opdrachtgevers liever arbeiders uit andere staten, die nog niet georganiseerd zijn. Een voorbeeld: een metselaar uit Tamilnadu moet bijvoorbeeld 600 roepies per dag als loon ontvangen. Een metselaar uit Andhra Pradesh hoeft voor datzelfde werk slechts 400 roepies per dag te krijgen. Deze metselaar is dus veel goedkoper en daar let de opdrachtgever op.
Er zijn naar schatting in Chennai nu 100.000 migrantenarbeiders in de bouw. Zij leven in erbarmelijke omstandigheden. Huisjes zijn niet groter dan 2,5x3 meter. Goede gezondheidszorg is zeer slecht toegankelijk. Door tussenpersonen ontvangen de arbeiders minder dan het minimumloon. Sanitaire voorzieningen zijn er nauwelijks. Kinderen worden ingezet bij het zware werk. Etc.
Ik vind het onvoorstelbaar dat dit mogelijk is. Ik probeer nog steeds om alle structuren en problemen die hierachter schuilgaan te doorgronden. Wat kan deze mensen uit een vrijwel uitzichtloze situatie halen? Welke rol spelen multinationals precies? Het probleem van de migrantenarbeiders is zeer complex.
Een andere groep die we in Chennai ook bezocht hebben, waar de Unorganised Workers Federation ook werkt, is die van de straatverkopers. Mensen met een kleedje, tafeltje of karretje zijn doodgewoon in het straatbeeld in India. Maar ook zij leven vaak in zeer slechte omstandigheden. Wij waren in een buurt waar deze mensen op de stoepen wonen. Zo'n 1000 piepkleine huisjes staan hier letterlijk op de stoep. Stromend water is er niet. Elektriciteit wordt illegaal afgetapt. Er is een openbaar toilet, maar daar moeten mensen voor betalen. De stoepen zijn gebouwd op afvoergoten, dus als het regent, zitten mensen de hele nacht op vlonders om droge voeten te behouden. Kinderen kunnen wel naar school gaan, maar zij krijgen geen beter werk. Wij ontmoetten een jongen die hoger onderwijs had afgerond, maar nergens anders werk kreeg dan als lader/losser van vrachtwagens. Tsja, wat is je situatie dan?
De regering wil deze mensen heel graag weg hebben van de stoepen, voor de mooiheid van de stad. Ze beloven mooie huizen 50-60 km. verderop te bouwen, maar daar is geen werk. De mensen willen dus niet weg. De Unorganised Workers Federation strijdt daarom samen met de mensen voor hun rechten op goede huizen, werk en scholing. Ik ben heel benieuwd hoe de situatie van deze mensen over 20 jaar is.
Wist je dat .....
... we veel reizen?
... Training in Mission daarom ook een training is in het inpakken van koffers en tassen?
... de voorwaarden voor deelnemers aan TIM aangescherpt/uitgebreid moeten worden?
... een van de aanvullende voorwaarden is: de deelnemer kan overal zonder problemen in slaap vallen?
... ik al in elf verschillende bedden heb geslapen?
... waarvan zes nachten in de bus of trein?
... reizen hier heel langzaam gaat?
... de afstand Chennai-Madurai slechts 500 km. is?
... de bus daar 8,5 uur over doet?
... dat slechts een half uur korter was dan gepland?
... de mensen zich hier erg bezorgd maken of we kunnen omgaan met de warmte?
... water in Madurai zeer schaars is op dit moment?
... dit zomaar wat wetenswaardigheden zijn?